Dinsdag 24 mei.

Dinsdag 24 mei.

Gisteren hebben de studenten de 5 ideeen aan ons en aan de staff van KFI geprsenteerd. Ze hebben heel erg hun best gedaan en ook in het weekeind er hard aan gewerkt. Samen met de staff hebben we besloten om van het ‘Willem Wever’ achtige idee de pilot te gaan maken. Het programma heeft twee onderdelen: 1 waarin eeen kind een vraag stelt die het programma samen met kind gaat beantwoorden en 2 waarin een kind een dag mee gaat lopen met zijn of haar ‘dreamjob’.

In het algemeen zijn de studenten erg snel geneigd om voorbeelden te kopieren in plaats van zelf iets nieuws te verzinnen. We hebben de studenten de eerste paar dagen veel engelstalige programma’s laten zien en er over verteld om ze te insipreren. Een aantal van die programma’s hadden verhaallijnen die met elkaar waren doorsneden. Dat vonden ze erg boeiend.  Gevolg is echter dat nu bijna alle formatideeen verhaallijnen hebben die met elkaar worden versneden.

Ook bij het ‘winnende’ idee was het idee van de studenten om de twee verhaallijnen met elkaar te versnijden. In overleg met de staff hebben we besloten dat toch niet te doen. De Tanzaniaanse kijker is niet heel veel gewend qua televisie en het doorsnijden van verhaallijnen wordt te ingewikkeld geacht. De kijker zou er door in de war worden gebracht.

Afgelopen zondag zijn Maaike en ik mee geweest met Levina (assistant manager van KFI) naar Moshi (ca. 1 uur met de bus) om haar moeder te bezoeken. Levina gaat in december trouwen en er is in begin juni een datum gepland waarop haar aanstaande schoonfamilie haar moeder gaat bezoeken.

Zondag werd haar moeder en de overige familie daar over ingelicht.

We werden vriendelijk ontvangen en een maaltijd werd geserveerd (meestal rijst met bonen en draadjes vlees) in de ‘op kamer’. Na de maaltijd verdween Levina (moest ergens in familieoverleg) en werden we ca. 1 ½ uur alleen gelaten. Maaike heeft zich maar vermaakt met de kinderen en mij restte niets anders dan me te verdiepen in de Tanzaniaanse gospel (DVD stond keihard aan).    

Op de terugweg in de bus, toen het al donker was, waren we getuige van een steeds verder uit de hand lopende ruzie. De bus zit trouwens propvol. Er is een middenpad met aan de ene kant 1 stoel en aan de andere kant 2 stoelen. Daartussen kan dan weer een stoeltje worden uitgeklapt. Op deze vier plekken zitten vaak 5 mensen en langzaam aan wordt de bus helemaal volgebouwd en er is er geen plek meer om te lopen of te staan. Als er dus iemand vannuit achteren uit moet, is het nogal een gedoe en moeten er eerst veel mensen de bus uit.

Dan de ruzie: Een passagier had volgens de conducteur niet genoeg betaald voor de rit. Toen de passagier uitstapte begonnen ze ruzie te maken en aan elkaar te trekken. Steeds meer mensen gingen zich er mee bemoeien. Toen de conducteur de passagier terug wilde duwen in de bus, vielen ze allebei op een geparkeerde motorfiets. Toen brak de hel los. Ongeveer 100 mensen inclusief alle buspassagiers begonnen te roepen en de schreeuwen. Iedereen had blijkbaar de behoefte zijn of haar visie op de ruzie te ventileren. De menigte, aangevoerd door een man met een helm op (blijkbaar de eigenaar van de motor) keerde zich nu tegen de conducteur. Veel getrek en geduw en en geschreeuw (geen vuisten).Toeval wil dat het voorval plaats vond vlak voor een politiebureau, dus de politie was snel ter plaatse. Conducteur en busschauffeur werden meegnomen naar het bureau. Een half uur later waren ze terug en vervolgde we onze weg alsof er niets was gebeurd.

Dan nog even over het eten: rijst met bonen en draadjesvlees is wat de pot schaft. Op het KFI kookt Mama Mary (gedeeltelijk op houtvuur) elke dag vlunch voor de studenten en de staff. Na het eten is het voor iedereen tandenstoker actie, omdat het draadjesvlees zich harnekking nestelt tussen de tanden. De studenten krijgen overigens vaak ugali i.p.v. rijst, een kleverige massa, die ze met hun handen eten. Wij krijgen rijst. Blijkbaar weten ze uit ervaring dat Nederlanders minder gesteld zijn op ugali.